ELVEDA EN GÜZEL MEVSİM!

Söylemesi zor geliyor ama yaz resmi olarak bu hafta bitti bitiyor diyebiliriz! 
Çocukken her yaz sonu yazlıklarımı biraz daha giymek için orasını burası çekiştirir dururdum. Sanki onları giydikçe yaz da, kalmaya devam edecekti benimle.

Kendimi bildim bileli yazılar yazdığım tek mevsim yaz! Yaz başı coşkuyla, mutlulukla seçilen kelimeler, her yaz sonu biraz buruk bir halde vedaya geçiyor bende. Seneler geçti, büyüdüm yollar aldım ama yazın yeri hala aynı bende! Günün birinde yaşayacaksam tıpkı yaşanmışlıklarım gibi denizin yanında dibinde, yöresinde olmalıyım deyip duruyorum her yaza veda edişimde..

-Neler sığdırdın bu yazın içine? İstediğin gibi geçti mi? Mutlu etti mi seni güneşin o sıcaklığı? Yaz, kışın ruhunda bıraktığı o izleri güneşin sıcaklığıyla eritebildi mi? Hangi olmaz’lar, asla’lar, olur’lara, evet’lere döndü? Yazı içine çekebildin mi?

-Yaza olan sevdamın en büyük nedeni, koşulları eşitliyormuş gibi gelmesi.. 
Evi sokaklar olanlar için de, başında çatısı olanlar içinde yaz hep güzel ve sıcak. Yaz, herkesin içini, ruhunu ısıtmıyor mu? Kış mevsimi, bazıların iliklerine kadar üşütüp, sokakta ateşin etrafında tutarken, bazıları sıcacık  evinde umarsızca çayını yudumlayabiliyor. Yine de yaz geliyor ve gidiyor!
Önümüz yaz demek çok isterdim ama kış! Haydi itiraf edeyim korkuyorum da kocaman kış ayından ama yine de iki ayağımın üstünde rüzgarın o tüm şiddetine karşı bastığım yerden köklenip, başımı gökyüzüne kaldırmaya gönüllü olmayı seçiyorum ve biliyorum ki, bu seçim tüm o soğuk kış ayında ve uzun gecelerde daha da zor olacak ama inatla hatırlamak için elimden geleni yapacağımı da biliyorum.
Şehrin en sıkışık ara yollarında bile iki ağaç görmek öyle mutlu ediyor ki beni. Sonra yapraklarını, rüzgara karşı teslimiyeti gözlemlemeye başlıyorum. Yeniden ve yeniden fark ediyorum yaprakların teslimiyetini.. Belki de yaz çiçeklenmeyi, açılmayı, kalbini her şeye rağmen  açmayı öğretiyorsa, sonbaharda teslimiyeti ve köklenerek güçlenmeyi öğretiyordur.

-Önce köklen, olduğun yeri algıla! Neyi, istediğini ve neyi istemediğini fark et! Konuş, anlat! Hissettiğine güven, içerisi ile olan bağı hiç koparma, robotlaşma, dinle! Dinledikçe güçlen! Güçlendikçe ve köklendikçe senin elinde olmayan durumları sükunetle kabul edebilmeyi öğreneceksin ve bunu öğrendiğinde de kalbin açılmaya başlayacak. İçeriden kocaman bir mutluluk gelecek ve konacak tüm her şeye...

Ah, evet bizim de mevsimlerimiz var, her sabah baştan başlıyoruz!
Sevgili yaz, bir daha ki seneye nefesler yeterse o zamana kadar… Şimdi izinle kucaklamayı öğrenmem gereken bir mevsim var yanı başımda hem de…
Kalplerimizi yaza çevirip, kışı yaşayabiliriz değil mi? 
Elveda yaz, yeni bir haftaya hep beraber merhaba!