GÜNEŞİ GÖRMEK

“Manevi acının yanında fiziksel acının ne önemi var?”

İnsanı derinden sarsan, düşündüren bir cümle değil mi? Son zamanlarda ülkemiz ve dünya gündeminde yaşananlar neticesinde böyle hissetmiyor muyuz? Ruhumuz acıyor, kalbimiz kanamıyor mu? Mutlu, huzurlu, insan ve kadın haklarına saygılı bir dünya hayali kurarken çok mu şey istiyoruz diye sitem ederken bulmuyor muyuz kendimizi?

“Delirmenin insanı yaşattığı söylenir; en azından bilinç kaybolduğu için daha az acı çekilir; ölü gibi uyunur.”

Sorgulama, çok düşünmek, irdelemek insanı daha çok yoruyor değil mi? Her zerrenizde yorulduğunuzu, tükendiğimizi hissediyor musunuz artık? Ölü gibi uyumayı, ancak rüyalarda bile gerçek dünyanın izlerinin olmamasını özlemedik mi?

Çaresizlik, umutsuzluk, insanın cümlelerini de ele geçirir değil mi? En derin haykırışların sessiz çığlıklar olduğuna inanır mısınız? En derin acıların hiçkimseye anlatılmadığını bilir misiniz?

“Tanrının bana hayal meyal görmeyi bile nasip ettiği sarı bir ışığın yansıdığını gördüm; bir hapishane karanlığına gözleri alışmış herkesin ânında tanıyabileceği bir şeydi bu: Güneş. Ben güneşi çok severim.”

En karanlık gecelerin ardından bile doğduğu söylenen güneş, bazıları için doğmadığını görüyoruz. Elbette kendimizi sorgulamamız da gerekiyor, güneş ışığının altında özgürken kıymetini biliyor muyuz, yoksa her şey gibi o da sıradanlaşıyor mu bizim için?

Tüm alıntılar Victor Hugo’nun Bir İdam Mahkumunun Son Günü adlı eserinden, okumanızı tavsiye ederim, geniş betimlemelere ve psikolojik çıkarımlara yer verilen eseri okumanın sizlere farklı bir bakış açısı katacağına inanıyorum.

Emine Nalçacı