"Zaman; Mektuptan, Çevirmeli Telefon ve Androide Geçerken"

Hepimize iyi pazarlar. Bu sabah kıymetli misafirim oğlum Aytuğ ile vakit geçiriyoruz. Oğlumun Türkçesi çok gelişmiş, “baba bana oyun bilgisayarı alır mısın?” ve “baba bana telefon alır mısın?” diye iki kalıp cümleyi çok iyi kullanıyor. Ha bir de “bu bilgisayar veya telefon donuyor” diyerek haykırması ve öfke krizleri var. Tabi oğlum 11 yaşında coğrafya bilir, ülkeler arası siyaseti biraz bilir, hangi ülke hangi ülke ile dost-düşman, dünya savaşları niye çıkmış gibi konularla da ilgilidir ve yaşına göre bilgilidir. Ama illa da telefon ve cep telefonu ister. Yazıyı yazarken onun da desteğini alarak yazıyorum bu yazıyı.. Her cümlemde, nokta ve virgülümde yanımda bana “işte bu nedenden bana almalısın” deyip duruyor.

Ben her evde telefon olmadığı için komşunun evine gidip rica ile başka yerlere telefon açılan çağdan dijital çağa gelen bir insanım. Hem de nasıl biliyor musunuz; komşuya gidersin önce rica edersin, seni eve alırlar. Telefonun üstündeki danteli kaldırırlar, çevirmeli telefonun deliklerinden birinde takılı asma kiliti açarlar, telefonun altındaki kumbaraya demir 2,5TL atarsın ve sonra numarayı söylersin “1698” (babamın dükkanı olan “Derelioğlu Mağazası” nın telefonuydu. yıllarla 21698 ve 2221698 oldu vb) teyze yavaş yavaş numaraları çevirir ve görüşürdük.

XYZ kuşaklarının hepsi var sanırım ruhumda. İşte o zamanların sonuna doğru, henüz cep telefonu yeni bulunmuş, jetonlu kulübelerde kuyruk bekleyip ya da kontürlü telefon dükkanlarından görüşme yapılan yıllarda şehir dışında yaşayan sevgilime, bana bir türlü göndermeği mektubu beklerken üzülüp yazdığım yazıyı sizinle paylaşmak istedim.

Ben İzmir de yaşardım. Sevdiğim İstanbul ve ailem ise Kahramanmaraş da yaşardı. Telefon hizmetleri çok pahalıydı o yıllarda ve mektup ile haberleşme henüz demode olmamıştı. Ayrıca mektup elle tutabildiğin içine duyguyu, sevdiğin parfüm kokusunu, belki ten kokusunu koyabileceğin kalıcı bir eserdir ve güzel bir hatıradır.

“AH ŞU POSTACI ( 19 ocak 1996; Saat: 01:20 Narlıdere/ İZMİR)

Posta, bize uzanan bir eldir. Bazen sevinç, bazen hüzün, bazen de fatura getirendir. Ya da bazen hiç birşey getirmeyip, getirdiğini iddia eden sinir bozucu bir mekanizmadır posta ve postacı.

Çağlar boyu askerdeki eşi, gurbette çalışan babayı, yeni bir geleceği ve ölümleri bekler gibi bekledi insanlar postacıyı, posta arabalarını, uçaklarını… Kimilerine umudu kimilerine umutsuzluğu getirdiler. Postacılar için şarkılar yazıldı ve hayatları filmlere konu oldu.

Evet postacılar çağlardır varlar ve aynı görevi binlerce yıl daha yapmaya devam edecekler. Fakat o kadar uzun yaşayacağımı sanmıyorum. Belki bana umudu, mutluluğu ve heyecanı gelecek asır getireceklerdir. Gökyüzündeki serbest havayı o kadar süre kiralayabilir miyim akciğerlerime bilmiyorum. Diyelim ki ben o kadar yaşadım; ya yanlış insandan gelirse umut ne yaparım? Bir asırdan uzun süre yaşamayı becer, postacı sana umut getirsin diye; ama oh ne güzel, ya gelmesin ya da yanlış insandan getirsin pekala pekala.

Diyorum ki bir gün ben de posta hizmetlerinden şikayet edebileyim. Çok yavaş çalışıyor diye… Heyecanla bekleyebileyim onu… Her gün posta kutusuna bakayım ama şimdiki gibi ruhsuz değil, duyguyla ve gözlerim gülücükler dağıtırken “yine gelmemiş” deyip hafifçe kızarak.. Sevdiğimden içinde ne yazdığını şiddetle merak ettiğim bir sandık gelsin bana kağıttan yapılmış, incecik bir zarf ama dopdolu. Kardeşimin ve arkadaşımın sevgisinden başka bir sevgi getirsin bana.

Bak sana bir sır vereyim, Bu mektuplar var ya bu mektuplar ki; binlerce insanın birbirine ve benim sana gönderdiklerimin tümü bir gizi taşır içinde. Belki de bugüne dek kimsenin fark etmediği düşünmediği bir giz. Bu giz duygulardır, ancak kalemle kağıda yazılanlar da yaşayan duygular değil bunlar; hayır!.. hayır!.. HAYIR ONLAR DEĞİL. Bu çok başka; bir hırsızı yakalamak için kullanılan metotlardan en ince hassas olanı ile, bir kalpten diğerine, bir elden diğer ele, bir parmak izinden başka parmaklara ulaşmayı başaran zarfın ve mektup kağıdının üzerinde giden dokunma duygusudur biri. Diğeri mi ilk öpüş gibi masum, utanılmadan ve düşünülmeden gönderilen binlerce öpücük. Ve benim sana gönderdiklerimde dahil zarfı kapatırken gönderilenlerdir.

Diyorum ki bir gün ben de posta hizmetlerinden şikayet edebileyim. Çok yavaş çalışıyor diye… Heyecanla bekleyebileyim onu… Her gün posta kutusuna bakayım ama şimdiki gibi ruhsuz değil, duyguyla ve gözlerim gülücükler dağıtırken “yine gelmemiş” deyip az kızayım hayata“

Demem o ki; dostlar, Maraşlılar, vatandaşlar, yurttaşlar, dinleyin ey hemşerilerim; x den başlayıp, y,z ve alfa kuşağına doğru giderken, bunların hepsinin güzel yönlerini alarak yaşamı daha kaliteli ve keyifli yaşamalıyız. Tabi ki her kuşağın doğruları farklı olacaktır. Eleştirel değil kabulümüz yüksek bir hayat yaşamalıyız. Ben gerçekten bu dört kuşağın da doğrularını görerek ve kısmen yaşayarak büyüdüm. Bu durum bence beni zengin yapıyor. Sizlere de toleranslı, bağışlayıcı ve anlayışlı kısaca zengin ve mutlu bir zihin diliyorum.

Sevgiyle kalın.