Hepimize iyi bir gün dilerim. Ben bugün yine başka bir yazı hazırlamıştım. Ama başka bir duyguyu yazmak istedim. Bizim şehrimizde eskiden şehir içinde farklı isimlerde dolmuş hatları vardı. Hastane, evliya, orman, fatih ve yavuz hatlarıydı. Dolmuşlar vardı 3 vitesli margurus, kargaburun ya da düz burun ford, peugeot ve leyland gibi 8-11 kişilik araçlarla taşınırdı yolcular. Her bir durağın farklı renkte şapkası olurdu tepesinde ve bu şapkalar bana anlamsız gelirdi o zaman. Meğer okuma yazma bilmeyenler hangi hatta bineceğini bilsin diye renklendirilirmiş. Ve yine bu dolmuşlarda bir de muavin olurdu. 80’ li yıllar gerçeği…
GÖNLÜMÜN TARIK AKAN’I SEVGİLİ EMİN DAYIM
Benim bir dayım vardı, ailemizin Tarık Akan’ ı; Mehmet Emin Kültür, bugün Hak’ kın rahmetine yürüdü. 70 li yılların sonunda bahçelievlerin merkez otobüs durağı caddesinde yukardan inerken 1. Sokakta (bugün gelinlikçilerin olduğu sokak) otelden sonraki binanın yerindeki tek katlı bahçeli bir evde otururduk. Benim Tarık Akan’ım Emin dayım bizim evde kalırdı. Annesi ölünce babası yeniden evlenmiş ve dayımda baba evine sığmaz olmuştu. O nedenle bizle yaşardı. Koyu lacivert-morumsu renkte İngilizce eğitim plaklarını, İspanyol paça pantolonlarını ve yana taradığı siyah renkli saçlarını hatırlıyorum. Ve tabi dayımın düğününde ağzımda emzikle gezdiğimi.. Dayım ticaret lisesi mezunuydu ve bir yabandı aslında Maraş’ta. Kendi yaşam deneyimi sırasında çeşitli iş denemeleri oldu. Maraş biberi ticareti, taşımacılık, dolmuşçuluk ve son olarak ticaret ve sanayi odasında memurluk yaptı.
KİBARCIK ŞEHİR ÇOCUĞU BEN DOLMUŞ MUAVİNİYDİM
İşte bu kılık-kıyafeti ve hali-tavrı ile bürokrat olması gerekir dediğim dayım kırmızı renkli kargaburun ford marka bir dolmuş ile evliya hattında hizmete başladı. Ben de ortaokul 2 yi bitirmiştim sanırım. O yıllar hababam sınıfındaki Badi Ekrem’ in kırmızı çizgili eşofmanının mavisinden vardı bende de. Çok popülerdi o eşofmanlar ne komik geliyor şimdi. Neyse ben de o beyefendinin dolmuşunda kibarcık bir şehir çocuğu olarak muavindim o yaz. Durağa girdiğimiz anda dayı-yeğen bizim o dünyaya ait olmadığımız hemen anlaşılıyordu. Çok bağırdım “adliye, yes-se, yen-sınayiiiiiiii” ya da “hadiiii kanlıderre, boğazkessen, kayabaşıııı, küüüüümbeeeettt”” diye.
GÖNLÜMÜN TARIK AKAN’ I BUGÜN HAK’KA YÜRÜDÜ
Yaşadığı sıkıntıları yüksek sesle bir yerde konuştuğunu duymadığım, bağırdığını hiç hatırlamadığım, sinirlenince biraz hızlı konuşma dışında bir tepki verdiğini görmediğim, satranç tahtasında beraber at koşturduğum, ustam, dolmuşçu yoldaşım ve gönlümün Tarık Akan’ ı bugün Rahmet-i rahmana yürüdü. Dünyadan bir iyi insan daha, bizce erken ama yaratıcıya göre muhakkak doğru zamanda boyut değiştirdi. Onun içinde yaşadığı acıları, eksik olan anne-kadın sevgisini yengem ile tamamladığını bilmek bugün bana iyi gelen tek şeydi. Mevlid kandili günü ölmesi de ona gelecek çok dua demek ve bence hayırlı bir şey.
Demem o ki; dostlar, Maraşlılar, vatandaşlar, yurttaşlar, dinleyin ey hemşerilerim, bugün çoook üzgünüm, vicdanlı, iyi kalpli olduğuna inandığım çocukluğumuzun en önemli figürlerinden dayım rahmet oldu. Birgün tüm önemli figülerimiz sıra ile boyut değiştirecekler. Siz de birilerinin çocukluğunun önemli bir figürüsünüz veya zamanla olacaksınız ve siz de birgün ölecekseniz. Bu hüzünlü duygular ile hepimize dünyevi hırslarımızı bir sorgulamayı öneriyorum.
Sevgiyle kalın.