Sosyal hayatın içerisinde yüzlerce hatta binlerce hayata tanık oluyor musunuz? Her dinlediğiniz hayattan bir parça geçiyor mu sizlere? Bazı günler bir cümle takılı kalır aklımda. O cümlenin bıraktığı his dolaşır durur ruhumda. İşte tam da böyle bir günde, üzerinden saatler geçmesine rağmen kulaklarımdaydı hala sesi “Çekiçle örsün arasında dövüle dövüle geldik bugünlere” diyordu. Zor geçen bir hayatı mütevazi bir üslupla anlatıyor, kimi zaman gözleri uzaklara dalıp gidiyordu. Ben ise işimi yapıyordum, kalbimde var olduğuna inandığım terazide tartıyordum duyduklarımı, not aldıklarımı… Bir kez iş konuşuyorsak, on kez hayatını konuşuyorduk ve bu beni rahatsız etmiyordu. Severdim; hayat hikayesi dinlemeyi, ödenen bedelleri duymayı ve hiçbir zaman vazgeçmeyen bir insanın hikayesi cesaretlendirirdi beni. Uzun uzun anlattı; yoksul bir evde yapayalnız hayatta kalma mücadelesini, çok muhafazakar bir insanken parayla insan yaralayan bir adama dönüşme hikayesini, bıçakları, silahları, parmağını kaybedişini… Kötülüğe açılan kapıdan geçmeden önce; fabrikada asgari ücretle çalıştığı ancak denk getiremediği günlerde kendisine ekmek dahi vermeyen bakkalı da dinlemiştim, o sırada bakkalda bulunan kızların gülüşmeleri de kulağımdaydı, akrabaların kendisine sahip çıkmadığı da aklımdaydı… “Kötülüğe giden yola beni herkes itti, bakkalın da, bana gülenlerin de, akrabaların da parmağı vardı beni iten o elde.” demişti...
DEVAMI İÇİN ÇİFT TIKLAYINIZ