Aldım elime kalemi, elim itiraz etti ve sordu “ne yazması şimdi?”. Yani yaşamak varken canlı canlı, protest ruhum istemedi yazmayı. İlham’ı çağırdım gelmedi aga, çok uzaklardan, güzel bir sahil kasabasından seslendi bana;
“Ben yaşıyorum, hiç özlemedim seni. Gezmedeyim, içtim iki duble rakı, kafam güzel hayat güzel çağırma beni. Şu an umurumda değilsin inan. Ne kadar anlamsız yazı yazmak. Git ulen sen de yaşa hayatı. Ruhun İsyan edecek kadar gençken kendini bir odaya kapatmak niye? Sen de yaşamaya bak, topla verileri; birgün otururuz aynı masaya, iki kadehi tıklatır ve kafamız demlenirken; düşleri, anıları ve dahi gerçekleri yazarız. Olursa küçük küçük hayattan çalmadan, boşluk doldururcasına, ileriki yıllarda yazarlık da yaparız. O zaman dökeriz kâğıda geçmiş sevgileri ve de acıları. Şimdi yazma ulen git hayatı yaşa” dedi.
İlham, iki duble rakıya; sevgi belirsizliğe sattı beni; saygı ise ara sıra uğrardı zati..İsyan var içimde hayata karşı; ruhum iltica talep edeceği vatana, mutlu olacağı kalbe giderken Ege denizinde boğulmuş bir mülteci.. Umudu kırılmış, inancı bitmiş, omuzları çökmüş ve pejmurde bir haymatlos.
Aşk paranoid şizofren, kendine has mantıksızlığında sanrıları olan bir duygu durumudur. Âşık olduğum bir ruhun içinde sevgimle doğamamışsam; beni anlamıyor ve alamıyorsa o yer, içimin iltica talep edeceği doğru vatan mıdır? Bence doğru aşk o değildir.
Uzaya gönderilen bir ses dalgasıyım ben; rotasız ve amaçsız, kendi halinde ve de istemsiz; yerini bulamamış bir ses, nefes ve de bir canım sadece. Başka evrenler beni bulsun isteyenim. Bu dünyada bir haymatlos, umudu kırılmış bir mülteci ruhum ben. Bu nedenle ilham bile gelmedi bana aga.
Demem o ki; dostlar, Maraşlılar, vatandaşlar, yurttaşlar, dinleyin ey hemşerilerim; bu hafta daha önce de dediğim gibi ilham gelmedi, sevgi sattı, saygı zeten yoktu ve ben de kayıp bir mülteciydim.
Sevgiyle kalın
Uzm. Dr Zekeriya BÜYÜKDERELİ